Αυτός ο παλαβός, ιδιοφυής και μονόχνωτος auteur με το αμφίσημο επαναστατικό όραμα, αναμετρήθηκε όσο κανείς με την κινηματογραφική γλώσσα.
Ένιωθε δημιουργικός μόνο όταν τον κυρίευε μια αναπόδραστη ανάγκη για επαναθεώρηση της σχέσης ανάμεσα στην εικόνα και την ιδέα.
Παίδευε τη φόρμα με τη μονομανία ενός τζογαδόρου που ήθελε να ηττηθεί, αφού πρώτα εξουδετερώσει κάθε αντίπαλο.
Εξωφρενικά αστείος, πομπώδης, βαθιά αναρχικός και διχασμένος, μα τόσο κοντά στους ήρωές του (όσο πιο απελπισμένοι τόσο πιο γοητευτικοί) τους οποίους συναντούσε στα χαρακώματα της μονταζιέρας και τους οποίους καθοδηγούσε πυρετωδώς μέσα από το ρηξικέλευθο ντεκουπάζ που έβλεπε μόνο στο μυαλό του.
Ο Γκοντάρ δεν ήταν κορυφαίος σκηνοθέτης του σινεμά, ούτε αξιόλογος τεχνίτης, ούτε αφηγητής.
Ο Γκοντάρ ΗΤΑΝ το σινεμά.
influencesonly.wordpress.com 