Με αυτή την εικόνα μας είχε συστηθεί ο Μπρους Γουίλις σε ηλικία 30 ετών, το 1985, όταν προβλήθηκε το 1ο επεισόδιο της πιο γοητευτικής σειράς όλων των εποχών.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρονταν ο ερασιτέχνης ντετέκτιβ του «Moonlighting» απέναντι στην αυστηρή και πειθαρχημένη συνεργάτιδά του (Σίμπιλ Σέπερντ) και ο αγχωμένος γιάπης του «Pαντεβού στα Τυφλά» απέναντι στην καλλονή που ήταν επιρρεπής σε καταχρήσεις (Κιμ Μπάσιντζερ), ο Μπρους Γουίλις άρχισε να υποδύεται υποδειγματικά το γνήσιο straight αρχέτυπο και μπόλιασε την αρσενική συμπεριφορά παλιάς κοπής με αγορίστικα κουσούρια και παιχνιδιάρικη διάθεση.
Με το «Die Hard» επαναπροσδιόρισε τον σύγχρονο action hero, ύστερα από μια άχαρη για το σινεμά δράσης δεκαετία του 80, όπου το bodybuilding ήταν σχεδόν προαπαιτούμενο στην εποχή των Σταλόνε και Σβαρτσενέγκερ. Ο ήρωας Τζον ΜακΛέιν, με το στραβό χαμόγελο και τις αλάνθαστες ατάκες του, ήταν σαρκαστικός, ψιλογκαντέμης και σε έκανε να ταυτιστείς περισσότερο με την αγωνία του να τη βγάλει καθαρή παρά με το πως έδερνε «κακούς» με ξενική προφορά.
Έκτοτε, το όνομά του Γουίλις παρέμεινε μια εγγύηση ψυχαγωγίας. Κανείς δεν του χρέωσε την παραμικρή ευθύνη για τις μεγάλες του αποτυχίες («Hudson Hawk», «The Bonfire of the Vanities») ενώ επεδείκνυε γνήσια κωμική φλέβα («Death Becomes Her») δραματικό ταλέντο (Unbreakable) πρωταγωνιστική στόφα («Sin City») και συχνή διάθεση για αυτοπαρωδική σάχλα («The Player», «What Just Happened»).
Χώρια που μας καθήλωσε με την εξαιρετική ερμηνεία του στο αριστουργηματικό «12 Monkeys», μας κέρδιζε με το γεμάτο συμπόνια βλέμμα του στην «Έκτη Αίσθηση» και μας έκανε να ζητοκραυγάζουμε όρθιοι κάθε φορά τον βλέπαμε να σφάζει τον Ζεντ στο “Pulp Fiction”, προτού το σκάσει με τη μηχανή του (Τσόπερ ήταν).
Πριν λίγες μέρες ο Μπρους Γουίλις ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Η τελευταία φορά που τον είδαμε στη μεγάλη οθόνη και είχε κάποιο νόημα η παρουσία του ήταν στο πέρασμά του απ’ το αμήχανο «Motherless Brooklyn» του Έντουαρντ Νόρτον, αλλά δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα μια ταινία επειδή έπαιζε ο ίδιος – ίσως το «Looper». Τα τελευταία χρόνια η φιλμογραφία του είχε μόνο μπάτσους, πράκτορες, ληστείες, πιστολίδια, κι άλλους μπάτσους, κάτι FBI, κάτι κλέφτες και σαχλαμάρες τρίτης διαλογής που έβγαιναν κατευθείαν σε DVD. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Μπρους Γουίλις έπαιξε σε 23(!) ταινίες, οι 10 από αυτές θα βγουν μέσα στο υπόλοιπο 2022. Μιλάμε για τόση σαβούρα που μερικές από αυτές μοιράζονται την ίδια φωτογραφία του στην επίσημη αφίσα τους.
Μόλις πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι ο ηθοποιός πάσχει από μια ασθένεια που προκαλεί μόνιμη, προοδευτική βλάβη στον εγκέφαλο και προκαλεί δυσχέρεια λόγου και απώλεια επικοινωνίας με το περιβάλλον. Στο πρόσφατο «σκουπιδοσερί» ρόλων χωρίς ερμηνευτικές απαιτήσεις ο Γουίλις άκουγε τις ατάκες του σε ακουστικό καθώς δεν μπορούσε να τις αποστηθίσει και ολοκλήρωνε τα γυρίσματα για την καθεμιά σε διάστημα δύο εργάσιμων ημερών, το πολύ. Το αν αυτή ήταν μια συνειδητοποιημένη επιλογή για να μαζέψει χρήματα για τη νοσηλεία, τα γεράματα, την κληρονομιά των θυγατέρων του ή αν ήταν προϊόν manipulation απ’ το περιβάλλον του, είναι κουτσομπολιό που δεν μας αφορά.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Γουίλις ήταν για χρόνια ένας γνήσιος σταρ του Χόλιγουντ, από αυτούς που δεν επέτρεπαν να συνδεθεί η αρσενική συμπεριφορά με τις μάτσο γελοιότητες, που δεν αγωνιούσε για το coolness γιατί το είχε έμφυτο, που δεν έκανε θέμα το lifestyle του γιατί όντως πέρναγε καλά, που δεν έγινε καθίκι σαν κάτι Μελ Γκίμπσον (το Φονικό Όπλο ήταν το αντίπαλο δέος του Die Hard) και που έκανε τους υπόλοιπους Expendables να μοιάζουν αούγκανοι. Δεν σε πείραζε καν που ήταν Ρεπουμπλικάνος. Τόσο γαμάτος τύπος. Να είναι όσο καλά μπορεί.
Some walk by night
Some fly by day
Nothing could change you
Set and sure of the way
influencesonly.wordpress.com 