Author Archives: InfluencesOnly

Kim Gordon  No Home Record Πάει καιρός από την τελευταία φορά που οι Sonic Youth μας υποχρέωσαν να βουτήξουμε σε ένα μπαράζ από κιθάρες. Επίσης, πάνε χρόνια από την εποχή που δίσκοι όπως το Sister (1987) και το Daydream Nation (1988) έρχονταν με τέτοια πρωτογενή ορμή, ώστε … Continue reading →

Neil Young & Crazy Horse Colorado She showed me love She showed me love Τα λόγια αυτά επαναλαμβάνονται για 8 συνεχόμενα λεπτά, αφότου έχει ολοκληρωθεί το τραγούδι (“She Showed Me Love”). Ξανά και ξανά. Με τις κιθάρες σε θερμοκρασία βρασμού, να δίνουν … Continue reading →

Η εμφάνιση του Βέλγου μουσουργού στο Παλλάς, αναζωπύρωσε την πίστη μου στην ιερή αξία του μινιμαλισμού και στη δραματική δύναμη της μουσικής δωματίου. Ο Wim Mertens ανήκει στους πιο ιδιοσυγκρασιακούς νεοκλασικούς: εκείνους που ακροβατούν ανάμεσα στο στρατόπεδο των σπουδαγμένων πιουριστών –όσων ορκίζονται στον καθαρό ήχο … Continue reading →

Robbie Robertson Sinematic Δεν ανήκει στους μουσικούς που έχουν την ανάγκη να βγάζουν διαρκώς δίσκους ο Robbie Robertson, ούτε θέλει να βρίσκεται συνέχεια στην επικαιρότητα. Όμως το 2019 είναι μία από τις πιο γεμάτες και δημιουργικές χρονιές του. Σε λίγες μέρες θα … Continue reading →

Raphael Saadiq Jimmy Lee Επιτέλους, κύριε Saadiq! Πέρασαν 8 χρόνια από το Stone Rollin’, τον δίσκο που το 2011 μας πήρε τα μυαλά. Aν αγαπάς τη soul και σου έχει ξεφύγει, το βρίσκεις και το ακούς σήμερα κιόλας. Αυτό που ακούγεται καταπληκτικό στην επιστροφή του … Continue reading →

Tool Fear Inoculum Την εποχή που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος των Tool 10.000 Days (2006) δεν υπήρχαν τα social media, η παγκόσμια οικονομική κρίση ήταν επιστημονική φαντασία και πρόεδρος της Αμερικής ήταν ο (ξεχασμένος) Τζορτζ Μπους o Νεότερος. Από τότε ως το φετινό Fear Inoculum, … Continue reading →

Prince Originals Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Prince δούλευε χωρίς σταματημό στο στούντιο. Όταν λοιπόν απεβίωσε αναπάντεχα στα 57 του χρόνια, ήταν επόμενο να αφήσει πίσω του ένα τεράστιο αρχείο γεμάτο με ηχογραφήσεις. Το χρηματοκιβώτιο αυτό κατάφεραν και το άνοιξαν οι … Continue reading →

«You said we’d live forever» Αυτός ο συγκεκριμένος στίχος τρυπάει σαν αγκάθι τη λεία επιφάνεια του υπέροχου νέου τραγουδιού του Liam Gallagher, με τίτλο “One Of Us”. Το άκρως μελωδικό και εθιστικό single ανήκει στους προπομπούς του 2ου προσωπικού του … Continue reading →

Με διαστημικά synths, μελαγχολικές πινελιές και μια βουλιμική αγάπη για τον ηχητικό πολιτισμό των πρώιμων 1980s, έκανε μια εμφάνιση-διαφήμιση για τα events ηλεκτρονικής μουσικής στην Αθήνα, ενθουσιάζοντας το κατάμεστο Ρομάντσο. Μια πραγματική διαφήμιση για τα events ηλεκτρονικής μουσικής στην Αθήνα ήταν … Continue reading →

Mark Ronson Late Night Feelings Υπάρχει ένα στοιχείο στο στυλ του Mark Ronson που δεν τον κάνει όσο συμπαθή θα έπρεπε. Ίσως να φταίει το καλοζωισμένο παρουσιαστικό, σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθησή του ως «τρομερό παιδί» της pop. Σε κάθε περίπτωση, αυτές … Continue reading →

Kate Tempest The Book Of Traps And Lessons Η Kate Tempest είναι συγγραφέας, στιχουργός και ποιήτρια, που απαιτεί την προσοχή μας. Την έχει κερδίσει, από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Πρόκειται για ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, δημιουργικό, έξυπνο, οργισμένο, … Continue reading →

Σαν υπερήρωες που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφυπνίσουν (ξανά) τις μάζες, κάνοντάς τα όλα ίσιωμα στο διάβα τους, οι Prophets Οf Rage δεν άφησαν πραγματικά τίποτα όρθιο στην πρώτη εμφάνισή τους στην Αθήνα: εξαπέλυσαν μια antifa rap metal επίθεση, η … Continue reading →

Hollywood Vampires Rise Φανταστείτε ότι βλέπετε μια οικογενειακή κομεντί της Disney, ένα μεσημέρι Κυριακής. Στην υπόθεση, ο πατέρας μιας φιλήσυχης οικογένειας των προαστίων (τον υποδύεται ο Μάθιου Πέρι ή ο Κρεγκ Κινίαρ) μαθαίνει ότι έχει έναν ετεροθαλή αδελφό, ο οποίος είναι παλιός … Continue reading →

Hayden Thorpe Divider Το συναινετικό διαζύγιο των Wild Beasts μετά από 5 υπέροχους δίσκους, ήταν ένα από τα πιο πολιτισμένα και αρμονικά που έχουν συμβεί στην ιστορία της μουσικής. Τα μέλη του γκρουπ ένιωσαν ότι οι καρδιές τους δεν χτυπούσαν πια στην ίδια συχνότητα … Continue reading →

Οι αμέτρητες ερμηνείες που άφησε πίσω της η Billie Holiday, δεν καταχωνιάστηκαν ποτέ στα σκονισμένα ράφια της μουσικής αρχαιολογίας. Για κάποιον λόγο, η φωνή της δεν έπαψε ποτέ να αναπνέει και να συγκινεί· οι ραγάδες του χρόνου, δεν την απαξίωσαν. Έχουν περάσει … Continue reading →

Bruce Springsteen Western Star Ιστορίες για ανθρώπους που βρέθηκαν εκτοπισμένοι εξαιτίας των λαθών τους. Αφηγήσεις για χαμένες ψυχές στους αυτοκινητόδρομους που συνδέουν τις αμερικάνικες πολιτείες. Εξομολογήσεις περιπλανώμενων, οι οποίοι ψάχνουν για μια νέα ευκαιρία. Ο 19ος δίσκος του «Αφεντικού» είναι γεμάτος μικρές … Continue reading →

Madonna Madame X «Please don’t criticize» λέει στο τραγούδι “Looking For Mercy” η Μαντόνα. Ναι, καλά… Ο ερχομός του 14ου δίσκου της αναγγέλθηκε με το single “Medellín”, στο οποίο η pop ιέρεια έκανε περήφανα ντουέτο (όχι απλή συμμετοχή σε δεύτερα … Continue reading →

Morrissey  California Son Ξεκινώ αυτήν την κριτική κατευθείαν από τον ροζ ελέφαντα στο δωμάτιο: αν ανήκετε σε όσους σας απωθεί η ενοχλητική δημόσια εικόνα του Morrissey –ο οποίος τελευταία ταυτίζεται περήφανα με ακροδεξιά κόμματα– και ψάχνετε εδώ κλαδί να κρατηθείτε, μπας και … Continue reading →

Black Mountain  Destroyer   Οι Black Mountain διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν σασπένς και να μεταδίδουν την αίσθηση της «κίνησης» με τις κιθάρες τους. Έτσι, το ψυχεδελικό heavy rock που παίζουν κάθε άλλο παρά μονοδιάστατο και στατικό είναι. Κάθε αλλαγή στον λεβιέ … Continue reading →

The Chemical Brothers No Geography Με τι κίνητρο ξεκινάς αλήθεια να γράφεις disco house, σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια η dance κουλτούρα; Σε μια εποχή που έχει πεθάνει το acid house; Σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπάρχει … Continue reading →

«Ξέρω ότι ο David Bowie ήθελε πάντα να είναι η Judy Garland. Τότε εγώ θα είμαι η Connie Francis του rock ‘n’ roll»  O Elton John στα 70’s Στα τέλη του 1975, ο Elton John έχει ανέβει στην κορυφή. Ήταν ο απόλυτος … Continue reading →

Lizzo Cuz I Love You Η Lizzo τραγουδάει σαν ένα κορίτσι που ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να κατακτήσει τον κόσμο. Με παραπανίσια αυτοπεποίθηση και με ξεκάθαρες ιδέες, κάνει σημαία της το τσαμπουκαλεμένο girl power και βγαίνει παγανιά με ένα τα-πάχη-μου-τα-κάλλη-μου attitude, … Continue reading →

The O’Jays The Last Word Οι O’Jays δημιουργήθηκαν πριν από 60 (όπως λέμε εξήντα) χρόνια στο Οχάιο. Και χρειάστηκε να διανύσουν μια μεγάλη διαδρομή, με κάμποσες αλλαγές ονομάτων, μελών και label, μέχρι να καταλήξουν να γίνουν φωνητικό τρίο και να … Continue reading →

Damien Jurado In The Shape Of A Storm Ήταν πάντα αξιέπαινος ο τρόπος με τον οποίον ο Damien Jurado γεφύρωνε την «πικρή» και «βουνίσια» αφηγηματικότητα του Neil Young με τη χαμηλοβλεπούσα εσωστρέφεια του Nick Drake. Αυτό ήταν εξαρχής το συγκριτικό του πλεονέκτημα, σε … Continue reading →

Cinematic Orchestra To Believe Εργάτες της τέχνης (τους) είναι οι Cinematic Orchestra –ό,τι ακριβώς λέει και ο τίτλος ενός μαγικού νέου instrumental (“Workers Of Art”). Σε όλη την καριέρα τους ισορροπούσαν καλλιτεχνικά πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ορχηστρική … Continue reading →

Bob Mould Sunshine Rock Περίπου 20 χρόνια ο Bob Mould δήλωνε ότι είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με τον κιθαριστικό ήχο, σήμερα ακούγεται πιο ταγμένος από ποτέ στο δυνατό rock ‘n’ roll, γι’ αυτό και τόσο γοητευτικός. Άλλωστε κουβαλάει εδώ … Continue reading →

Andrew Bird My Finest Work Yet Δεν λέει να κοπάσει τους ρυθμούς με τους οποίους κυκλοφορεί δίσκους ο Andrew Bird. Δεν χαλαρώνει και δεν περιμένει τη Θεία Έμπνευση: όταν έχει μια ντουζίνα τραγούδια έτοιμα, τα πακετάρει και τα ηχογραφεί. Αν είμαστε καλοί … Continue reading →

Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το εκτόπισμα των Madrugada στην Ελλάδα. Οι φετινές sold-out εμφανίσεις στη χώρα μας ήταν θριαμβευτικές, με όποιον τρόπο και αν επιλέγουμε να αποτιμήσουμε μια συναυλιακή επιτυχία, είτε σε νούμερα, είτε σε συναισθηματικό αντίκτυπο. Αν και … Continue reading →

Better Oblivion Community Center Conor Oberst & Phoebe Bridgers Η ακουστική indie folk έχει δύο γαλόνια γνησιότητας, τα οποία και φέρει στο πέτο με υπερηφάνεια: την ειλικρίνεια και την αμεσότητα. Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο θελκτική η εικόνα ενός αγοριού και … Continue reading →

Piroshka Brickbat Η διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock της δεκαετίας του 1990(κυρίως) δικαιώνεται περήφανα φέτος με τους Piroshka, οι οποίοι αξίζουν να βρουν τη θέση τους στο παρόν, καθώς υψώνουν το ανάστημά τους χωρίς το στίγμα του vintage και χωρίς την … Continue reading →

Xiu Xiu Girl With Basket Οf Fruit H αέναη μάχη του Jamie Stewart να ταξινομήσει τα παραληρήματα του μουσικού του εγκεφάλου και να οργανώσει κουβάρια από θορύβους, καλά κρατεί και στο 14ο άλμπουμ του πολυγραφότατου συγκροτήματός του. Αυτή τη φορά διακρίνω … Continue reading →