Author Archives: InfluencesOnly

Black Mountain  Destroyer   Οι Black Mountain διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν σασπένς και να μεταδίδουν την αίσθηση της «κίνησης» με τις κιθάρες τους. Έτσι, το ψυχεδελικό heavy rock που παίζουν κάθε άλλο παρά μονοδιάστατο και στατικό είναι. Κάθε αλλαγή στον λεβιέ … Continue reading →

The Chemical Brothers No Geography Με τι κίνητρο ξεκινάς αλήθεια να γράφεις disco house, σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια η dance κουλτούρα; Σε μια εποχή που έχει πεθάνει το acid house; Σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπάρχει … Continue reading →

«Ξέρω ότι ο David Bowie ήθελε πάντα να είναι η Judy Garland. Τότε εγώ θα είμαι η Connie Francis του rock ‘n’ roll»  O Elton John στα 70’s Στα τέλη του 1975, ο Elton John έχει ανέβει στην κορυφή. Ήταν ο απόλυτος … Continue reading →

Lizzo Cuz I Love You Η Lizzo τραγουδάει σαν ένα κορίτσι που ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να κατακτήσει τον κόσμο. Με παραπανίσια αυτοπεποίθηση και με ξεκάθαρες ιδέες, κάνει σημαία της το τσαμπουκαλεμένο girl power και βγαίνει παγανιά με ένα τα-πάχη-μου-τα-κάλλη-μου attitude, … Continue reading →

The O’Jays The Last Word Οι O’Jays δημιουργήθηκαν πριν από 60 (όπως λέμε εξήντα) χρόνια στο Οχάιο. Και χρειάστηκε να διανύσουν μια μεγάλη διαδρομή, με κάμποσες αλλαγές ονομάτων, μελών και label, μέχρι να καταλήξουν να γίνουν φωνητικό τρίο και να … Continue reading →

Damien Jurado In The Shape Of A Storm Ήταν πάντα αξιέπαινος ο τρόπος με τον οποίον ο Damien Jurado γεφύρωνε την «πικρή» και «βουνίσια» αφηγηματικότητα του Neil Young με τη χαμηλοβλεπούσα εσωστρέφεια του Nick Drake. Αυτό ήταν εξαρχής το συγκριτικό του πλεονέκτημα, σε … Continue reading →

Cinematic Orchestra To Believe Εργάτες της τέχνης (τους) είναι οι Cinematic Orchestra –ό,τι ακριβώς λέει και ο τίτλος ενός μαγικού νέου instrumental (“Workers Of Art”). Σε όλη την καριέρα τους ισορροπούσαν καλλιτεχνικά πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ορχηστρική … Continue reading →

Bob Mould Sunshine Rock Περίπου 20 χρόνια ο Bob Mould δήλωνε ότι είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με τον κιθαριστικό ήχο, σήμερα ακούγεται πιο ταγμένος από ποτέ στο δυνατό rock ‘n’ roll, γι’ αυτό και τόσο γοητευτικός. Άλλωστε κουβαλάει εδώ … Continue reading →

Andrew Bird My Finest Work Yet Δεν λέει να κοπάσει τους ρυθμούς με τους οποίους κυκλοφορεί δίσκους ο Andrew Bird. Δεν χαλαρώνει και δεν περιμένει τη Θεία Έμπνευση: όταν έχει μια ντουζίνα τραγούδια έτοιμα, τα πακετάρει και τα ηχογραφεί. Αν είμαστε καλοί … Continue reading →

Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το εκτόπισμα των Madrugada στην Ελλάδα. Οι φετινές sold-out εμφανίσεις στη χώρα μας ήταν θριαμβευτικές, με όποιον τρόπο και αν επιλέγουμε να αποτιμήσουμε μια συναυλιακή επιτυχία, είτε σε νούμερα, είτε σε συναισθηματικό αντίκτυπο. Αν και … Continue reading →

Better Oblivion Community Center Conor Oberst & Phoebe Bridgers Η ακουστική indie folk έχει δύο γαλόνια γνησιότητας, τα οποία και φέρει στο πέτο με υπερηφάνεια: την ειλικρίνεια και την αμεσότητα. Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο θελκτική η εικόνα ενός αγοριού και … Continue reading →

Piroshka Brickbat Η διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock της δεκαετίας του 1990(κυρίως) δικαιώνεται περήφανα φέτος με τους Piroshka, οι οποίοι αξίζουν να βρουν τη θέση τους στο παρόν, καθώς υψώνουν το ανάστημά τους χωρίς το στίγμα του vintage και χωρίς την … Continue reading →

Xiu Xiu Girl With Basket Οf Fruit H αέναη μάχη του Jamie Stewart να ταξινομήσει τα παραληρήματα του μουσικού του εγκεφάλου και να οργανώσει κουβάρια από θορύβους, καλά κρατεί και στο 14ο άλμπουμ του πολυγραφότατου συγκροτήματός του. Αυτή τη φορά διακρίνω … Continue reading →

Mercury Rev Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited Ωραία ιδέα το «μουσικό ριμέικ». Ιδιαίτερα όταν οι δημιουργοί δεν έχουν φιλάργυρες βλέψεις και exploitation ορέξεις, αλλά αντιθέτως θέλουν να στρέψουν τον προβολέα σε παραγνωρισμένα έργα. Eίναι η υγιέστερη μετεξέλιξη της σύγχρονης ρετρομανίας που … Continue reading →

Backstreet Boys DNA Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν φταίνε τα μέλη ενός πετυχημένου γκρουπ απ’ τη γενιά της πάλαι ποτέ κυριαρχίας των boy bands για το απλούστατο γεγονός ότι μεγαλώνουν. Έχουν περάσει άλλωστε δύο γεμάτες δεκαετίες από την εποχή που το … Continue reading →

To τραγούδι «Το Χριστινάκι» κυκλοφόρησε το 1967, στον δίσκο «Τα Τραγούδια Της Καίτης Χωματά» από την Lyra. Γνώρισε μεγαλύτερη απήχηση ένα χρόνο μετά, όταν κυκλοφόρησε στην «Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού. Πρόκειται για ένα ποίημα του Βασίλη Ρώτα που μελοποιήθηκε από … Continue reading →

Με αρετή και υπερηφάνεια, οι Bazooka απέδειξαν το Σάββατο στο Gagarin ότι είναι μια μπάντα φτιαγμένη από τα καλύτερα post-punk υλικά. Η εμφάνισή τους αυτή έπεισε και τους πιο απαιτητικούς ότι οι καλά ζυμωμένες new wave επιρροές που αναβλύζουν από … Continue reading →

21 Savage  I Am > I Was Μετά από μπόλικες κυκλοφορίες που περιλαμβάνουν EP, mixtapes και κάνα-δυο άλμπουμ, ο 21 Savage μπορεί άνετα να νιώθει «εκπληρωμένος». Άλλωστε διαθέτει μια ποιότητα στο μικρόφωνο. Ξέρει τι λέει, έχει ζήσει αυτά που αφηγείται, δεν έχει … Continue reading →

Bryan Ferry Bitter Sweet Η αγάπη του Bryan Ferry για το swing των παλιών big bands δεν αποτελεί μυστικό, αλλά ίσως και να γλυκάθηκε λίγο παραπάνω ο αιώνιος Δανδής απ’ το cameo που έκανε ως τραγουδιστής σε καμπαρέ, στην τηλεοπτική σειράBabylon Berlin του … Continue reading →

Mitski Be The Cowboy Είναι περισσότερο με το φετινό της άλμπουμ, παρά με το Puberty 2 (2016), που η Mitski δείχνει ότι, αρκετά νωρίς στην καριέρα της, έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής ειλικρίνειας, αλλά και μια μελωδική ψυχραιμία. Η ποιότητα των τραγουδιών … Continue reading →

Η τρυφερή βραχνάδα του Σπρίνγκστιν είναι μία από τις ψηλότερες βουνοκορφές στην οροσειρά της Αμερικάνικης μουσικής ιστορίας. Όπως η τρομπέτα του Μάιλς Ντέιβις, τα γυαλιά του Ρόι Όρμπισον, τα «Good-God» αγκομαχητά του Τζέιμς Μπράουν, τα «whoοo» του Μάρβιν Γκέι, η … Continue reading →

Paul Weller True Meanings Δεν χωράει αμφιβολία πως μόνο «αληθινά νοήματα» μας έχει χαρίσει ο γνήσιος mod πατέρας, καθόλη τη μακρά καριέρα του. Όμως, τα τελευταία 10 χρόνια (από το 22 Dreams του 2008) αυτός ο διαβολεμένα όμορφος τραγουδοποιός μας έχει χαρίσει κι ένα … Continue reading →

Matthew Dear Bunny «I make music strictly for people who like my music», λέει το tweet που έχει καρφιτσωμένο στο προφίλ του ο Matthew Dear. Χμ… Πρόβλημα. Αν κάνεις μουσική μόνο για ανθρώπους που είναι «μαθημένοι» να τους αρέσει εκ … Continue reading →

Cypress Hill Elephants On Acid Οποιαδήποτε επιστροφή των Cypress Hill, σημαίνει καλά νέα· άλλωστε οι Καλιφορνέζοι δεν μετράνε πολλά στραβοπατήματα στην πολύχρονη καριέρα τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει 8 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά, αλλά και όταν ο πρωτοπόρος DJ Muggs … Continue reading →

Paul McCartney Egypt Station Το καινούριο, 17ο άλμπουμ του Macca (ή το 24ο, ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεστε τους Wings) έρχεται ορμητικό, με μια γκάμα στιλ και κατευθύνσεων που διεκδικούν περίοπτη θέση ανάμεσα στις καλύτερες σόλο στιγμές του σπουδαιότερου συνθέτη … Continue reading →

Florence And The Machine High As Hope Υπάρχει κάτι στη φωνή της συμπαθέστατης Florence Welch που συχνά με κρατούσε σε απόσταση από το φωναχτό της δράμα, κάνοντάς με να διατηρώ μια στάση «εγωιστική» στα προηγούμενα 3 άλμπουμ. Η «ορχηστράρα» βρισκόταν … Continue reading →

Nine Inch Nails Bad Witch Η ιδέα της μετάλλαξης είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη δισκογραφία του Trent Reznor. Αυτή η ιδέα λάμπει ξανά στα σκιώδη και υγρά τραγούδια τoυ Bad Witch και μάλιστα με τον πιο βρώμικο τρόπο: ο δημιουργικός νιχιλισμός των Νine Inch … Continue reading →

Kαθώς μεγαλώνει, ο Bill Murray αποκτά το βλέμμα ενός «καλλιτέχνη» που, ενώ έχει δει τα πάντα, δείχνει να μην εντυπωσιάστηκε. Όχι γιατί δεν αισθάνθηκε πολλά, αλλά γιατί κατάφερε να προσπεράσει τα προφανή και να αντικρίσει τη ματαιότητα και την ομορφιά αυτού του … Continue reading →

Arctic Monkeys Tranquility Base Hotel + Casino Πολύ θα ήθελα να ακούσω μια άσκηση ύφους πάνω στη μουσική του Serge Gainsbourg (ας πούμε) από έναν μεταμοντέρνο/ρετρό ερμηνευτή σαν τον Richard Hawley (ας πούμε). Δεν θα ήθελα όμως να ακούσω το συγκεκριμένο πείραμα … Continue reading →

Kylie Minogue Golden Το φλερτ της αξιολάτρευτης Kylie Minogue με την κάντρι αποδείχθηκε τόσο επιφανειακό, όσο η selfie ενός κοριτσιού με ένα μπάντζο κι ένα καουμπόικο καπέλο από τις βιτρίνες του Μανχάταν, κάτω απ’ το hashtag #country. Δεν μπορώ να φανταστώ … Continue reading →