Author Archives: InfluencesOnly

Piroshka Brickbat Η διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock της δεκαετίας του 1990(κυρίως) δικαιώνεται περήφανα φέτος με τους Piroshka, οι οποίοι αξίζουν να βρουν τη θέση τους στο παρόν, καθώς υψώνουν το ανάστημά τους χωρίς το στίγμα του vintage και χωρίς την … Continue reading →

Xiu Xiu Girl With Basket Οf Fruit H αέναη μάχη του Jamie Stewart να ταξινομήσει τα παραληρήματα του μουσικού του εγκεφάλου και να οργανώσει κουβάρια από θορύβους, καλά κρατεί και στο 14ο άλμπουμ του πολυγραφότατου συγκροτήματός του. Αυτή τη φορά διακρίνω … Continue reading →

Mercury Rev Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited Ωραία ιδέα το «μουσικό ριμέικ». Ιδιαίτερα όταν οι δημιουργοί δεν έχουν φιλάργυρες βλέψεις και exploitation ορέξεις, αλλά αντιθέτως θέλουν να στρέψουν τον προβολέα σε παραγνωρισμένα έργα. Eίναι η υγιέστερη μετεξέλιξη της σύγχρονης ρετρομανίας που … Continue reading →

Backstreet Boys DNA Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν φταίνε τα μέλη ενός πετυχημένου γκρουπ απ’ τη γενιά της πάλαι ποτέ κυριαρχίας των boy bands για το απλούστατο γεγονός ότι μεγαλώνουν. Έχουν περάσει άλλωστε δύο γεμάτες δεκαετίες από την εποχή που το … Continue reading →

To τραγούδι «Το Χριστινάκι» κυκλοφόρησε το 1967, στον δίσκο «Τα Τραγούδια Της Καίτης Χωματά» από την Lyra. Γνώρισε μεγαλύτερη απήχηση ένα χρόνο μετά, όταν κυκλοφόρησε στην «Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού. Πρόκειται για ένα ποίημα του Βασίλη Ρώτα που μελοποιήθηκε από … Continue reading →

Με αρετή και υπερηφάνεια, οι Bazooka απέδειξαν το Σάββατο στο Gagarin ότι είναι μια μπάντα φτιαγμένη από τα καλύτερα post-punk υλικά. Η εμφάνισή τους αυτή έπεισε και τους πιο απαιτητικούς ότι οι καλά ζυμωμένες new wave επιρροές που αναβλύζουν από … Continue reading →

21 Savage  I Am > I Was Μετά από μπόλικες κυκλοφορίες που περιλαμβάνουν EP, mixtapes και κάνα-δυο άλμπουμ, ο 21 Savage μπορεί άνετα να νιώθει «εκπληρωμένος». Άλλωστε διαθέτει μια ποιότητα στο μικρόφωνο. Ξέρει τι λέει, έχει ζήσει αυτά που αφηγείται, δεν έχει … Continue reading →

Bryan Ferry Bitter Sweet Η αγάπη του Bryan Ferry για το swing των παλιών big bands δεν αποτελεί μυστικό, αλλά ίσως και να γλυκάθηκε λίγο παραπάνω ο αιώνιος Δανδής απ’ το cameo που έκανε ως τραγουδιστής σε καμπαρέ, στην τηλεοπτική σειράBabylon Berlin του … Continue reading →

Mitski Be The Cowboy Είναι περισσότερο με το φετινό της άλμπουμ, παρά με το Puberty 2 (2016), που η Mitski δείχνει ότι, αρκετά νωρίς στην καριέρα της, έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής ειλικρίνειας, αλλά και μια μελωδική ψυχραιμία. Η ποιότητα των τραγουδιών … Continue reading →

Η τρυφερή βραχνάδα του Σπρίνγκστιν είναι μία από τις ψηλότερες βουνοκορφές στην οροσειρά της Αμερικάνικης μουσικής ιστορίας. Όπως η τρομπέτα του Μάιλς Ντέιβις, τα γυαλιά του Ρόι Όρμπισον, τα «Good-God» αγκομαχητά του Τζέιμς Μπράουν, τα «whoοo» του Μάρβιν Γκέι, η … Continue reading →

Paul Weller True Meanings Δεν χωράει αμφιβολία πως μόνο «αληθινά νοήματα» μας έχει χαρίσει ο γνήσιος mod πατέρας, καθόλη τη μακρά καριέρα του. Όμως, τα τελευταία 10 χρόνια (από το 22 Dreams του 2008) αυτός ο διαβολεμένα όμορφος τραγουδοποιός μας έχει χαρίσει κι ένα … Continue reading →

Matthew Dear Bunny «I make music strictly for people who like my music», λέει το tweet που έχει καρφιτσωμένο στο προφίλ του ο Matthew Dear. Χμ… Πρόβλημα. Αν κάνεις μουσική μόνο για ανθρώπους που είναι «μαθημένοι» να τους αρέσει εκ … Continue reading →

Cypress Hill Elephants On Acid Οποιαδήποτε επιστροφή των Cypress Hill, σημαίνει καλά νέα· άλλωστε οι Καλιφορνέζοι δεν μετράνε πολλά στραβοπατήματα στην πολύχρονη καριέρα τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει 8 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά, αλλά και όταν ο πρωτοπόρος DJ Muggs … Continue reading →

Paul McCartney Egypt Station Το καινούριο, 17ο άλμπουμ του Macca (ή το 24ο, ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεστε τους Wings) έρχεται ορμητικό, με μια γκάμα στιλ και κατευθύνσεων που διεκδικούν περίοπτη θέση ανάμεσα στις καλύτερες σόλο στιγμές του σπουδαιότερου συνθέτη … Continue reading →

Florence And The Machine High As Hope Υπάρχει κάτι στη φωνή της συμπαθέστατης Florence Welch που συχνά με κρατούσε σε απόσταση από το φωναχτό της δράμα, κάνοντάς με να διατηρώ μια στάση «εγωιστική» στα προηγούμενα 3 άλμπουμ. Η «ορχηστράρα» βρισκόταν … Continue reading →

Nine Inch Nails Bad Witch Η ιδέα της μετάλλαξης είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη δισκογραφία του Trent Reznor. Αυτή η ιδέα λάμπει ξανά στα σκιώδη και υγρά τραγούδια τoυ Bad Witch και μάλιστα με τον πιο βρώμικο τρόπο: ο δημιουργικός νιχιλισμός των Νine Inch … Continue reading →

Kαθώς μεγαλώνει, ο Bill Murray αποκτά το βλέμμα ενός «καλλιτέχνη» που, ενώ έχει δει τα πάντα, δείχνει να μην εντυπωσιάστηκε. Όχι γιατί δεν αισθάνθηκε πολλά, αλλά γιατί κατάφερε να προσπεράσει τα προφανή και να αντικρίσει τη ματαιότητα και την ομορφιά αυτού του … Continue reading →

Arctic Monkeys Tranquility Base Hotel + Casino Πολύ θα ήθελα να ακούσω μια άσκηση ύφους πάνω στη μουσική του Serge Gainsbourg (ας πούμε) από έναν μεταμοντέρνο/ρετρό ερμηνευτή σαν τον Richard Hawley (ας πούμε). Δεν θα ήθελα όμως να ακούσω το συγκεκριμένο πείραμα … Continue reading →

Kylie Minogue Golden Το φλερτ της αξιολάτρευτης Kylie Minogue με την κάντρι αποδείχθηκε τόσο επιφανειακό, όσο η selfie ενός κοριτσιού με ένα μπάντζο κι ένα καουμπόικο καπέλο από τις βιτρίνες του Μανχάταν, κάτω απ’ το hashtag #country. Δεν μπορώ να φανταστώ … Continue reading →

The Last Drive TheLastDrive Πάντα υπήρχε ένα ανοιχτό δισκογραφικό ραντεβού με τους Last Drive και το νέο τους album είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να γεννήσει αυτή η αέναη υπόσχεση. Πόσω μάλλον μετά από μια μακρά πορεία γεμάτη δάφνες και … Continue reading →

Στέρεο Νόβα Ουρανός Ο Ουρανός είναι ένας υπεύθυνος δίσκος. Να εξηγηθώ. Μια επιστροφή των Στέρεο Νόβα δεν θα συνέβαινε απλώς στις επικεφαλίδες της δισκογραφικής επικαιρότητας, αλλά θα διεκδικούσε ζωτικό χώρο στις καρδιές μας. Ο Κ.ΒΗΤΑ και ο Μιχάλης Δέλτα, 20 χρόνια πιο έμπειροι μετά … Continue reading →

Manic Street Preachers Resistance Is Futile Με βασικά εφόδια την προσηλωμένη ενέργεια και το τσαγανό, οι Manic Street Preachers επισκέπτονται ξανά τις μέρες της νιότης τους, όταν βασίζονταν στην κοχλάζουσα αδρεναλίνη τους. Το αγέρωχο ροκ των Βρετανών παραμένει μεστό και λυγερόκορμο. … Continue reading →

Moby  Everything Was Beautiful and Nothing Hurt Θεωρείται μάλλον μπανάλ να ακούει κάποιος Moby το 2018, αλλά πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Τον χαρισματικό μουσικό δείχνει να τον έχει καταπιεί ο κυνισμός των millennials, οι οποίοι δεν έχουν δικούς τους ήρωες και γι’ αυτό … Continue reading →

Tracey Thorn Record Η παρατημένη αυτοπεποίθηση της Tracey Thorn και το ιδιόμορφο μέταλλο της φωνής της, την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις πιο αξιαγάπητες ερμηνεύτριες που δεν είχαν ποτέ «πρωταγωνιστικό» ρόλο. Το 5ο της προσωπικό άλμπουμ ονομάζεται απλά «Δίσκος». Δεν χρειάζεται κάτι πιο … Continue reading →

Justin Timberlake Man of the Woods   Η μετάλλαξη του Justin Timberlake από φουτουριστικό crooner της προοδευτικής disco σε συμβιβασμένο οικογενειάρχη, που θέλει να αφήσει πίσω του τα VIP nightclub ώστε να ξυπνάει απ’ το χάραμα για να καλλιεργήσει τη γη, δεν … Continue reading →

  Όταν βλέπεις τα 4 μέλη των Kraftwerk στη σκηνή να ασχολούνται πειθαρχημένα με τις 4 «μηχανές» που έχουν μπροστά τους, είναι σαν να βλέπεις τα μέλη ενός πληρώματος σε ένα διαστημόπλοιο, να είναι αφοσιωμένα στο σταθερό τους πόστο, ώστε … Continue reading →

Ryhe Blood Η επιδερμίδα του νέου δίσκου των Rhye είναι απαλή και μεταδίδει ένα αίσθημα αβίαστα ζεστής αγκαλιάς. Το Blood σε καλεί να χαλαρώσεις και να βουτήξεις στον καλοκαιρινό new age αισθησιασμό· και το κάνει με τραγούδια κομψής electrosoul. Παρά όμως το στιλάτο … Continue reading →

Kendrick Lamar Black Panther The Album: Music From And Inspired By Η βαρυκόκκαλη μηχανή δισεκατομμυρίων της Disney και η αχόρταγη βιομηχανία-μέσα-στη-βιομηχανία της Marvel, επένδυσαν στο όραμα του κοφτερού μυαλού του Kendrick Lamar και του ανέθεσαν να ντύσει μουσικά την ταινία του … Continue reading →

Django Django Marble Skies Mε το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2012), οι Django Django μας συστήθηκαν ως μία μπάντα που σου ανοίγει την καρδιά. Για να τους ευχαριστηθείς, δεν χρειαζόταν να νιώθεις μέρος κάποιας hip κοινωνίας, ούτε να βρισκόσουν στο target group … Continue reading →