Category Archives: Music

Ariel Pink Dedicated To Bobby Jameson Η μουσική του ιδιότροπου Ariel Pink ακόμα μπορεί να παράγει ψυχεδελική ζαλάδα, δημιουργώντας μια φούσκα που σε καλεί να μπεις μέσα της για να μην σε αγγίζει η ασχήμια τριγύρω. Οι μελωδίες του, όσο πιο … Continue reading →

The National  Sleep Well Beast Είναι απολύτως σάρκινοι οι χαρακτήρες τους οποίους ενσαρκώνει ο Matt Berninger σε κάθε δίσκο των National. Είναι άνθρωποι σε εφησυχασμό με τους «δαίμονές» τους, ρημάδια που τους κατατρώνε οι ενοχές. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για άνδρες που έχουν … Continue reading →

Tori Amos Native Invader Στο 15ο της άλμπουμ, η πολυγραφότατη μούσα της πιανιστικής μπαλαντοποιίας κατεβαίνει για λίγο απ’ τον θρόνο της «θεότητας της αρμονίας» (σε περίοπτη θέση επάνω στο έντεχνα καμωμένο σύννεφό της) και αποφασίζει να κοιτάξει λίγο την κατάσταση των πραγμάτων. … Continue reading →

Prophets of Rage Η χημεία ανάμεσα στο μπάσο του Tim Commerford, στα ντραμς του Brad Wilk και στις βιρτουόζικες κιθάρες του Tom Morello, δημιούργησε ένα απ’ τα πιο απολαυστικά σύνολα του σύγχρονου rock: τηv καταιγιστική rhythm section των Rage Against The … Continue reading →

Alan Vega IT «Life is no joke, it’s days and nights of pure evil». O υπέροχα παρανοϊκός ιεραπόστολος του ωμού punk των Suicide, ήταν πάντα το αυτοεξόριστο πλάσμα με συμπόνοια που εξαπέλυε εκδικητική μανία προς πάσα κατεύθυνση. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, … Continue reading →

Washed Out Mister Mellow Όσοι έχουν παίξει σαν DJ έστω για μία μέρα, σε οποιοδήποτε κλασάτο μπαρ, θα ξέρουν ότι υπάρχουν κάποια τραγούδια «καβάτζες», που, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, έχουν τη δυναμική να ανεβάσουν τη διάθεση στη στιγμή, προκαλώντας … Continue reading →

TLC TLC Δεν αναβιώνει εύκολα ένα γκρουπ ύστερα από 15 χρόνια σιωπής, ούτε από την τραγωδία του πρόωρου θανάτου ενός εκ των τριών μελών του, ούτε και από την κάκιστη υποδοχή του τελευταίου του άλμπουμ (3D, 2002). Πριν πάντως το τραγικό τέλος της ταλαντούχας … Continue reading →

Παράξενο να παίρνεις δημοσιογραφική συνέντευξη από έναν άνθρωπο που θεωρείς με κάποιο τρόπο πατέρα σου. Κάπως έτσι νιώθω για τον Γιάννη Πετρίδη. Οι άπειρες ώρες που έχουμε κουβεντιάσει για μουσική και σινεμά, οι ιστορίες που μου έχει διηγηθεί και οι … Continue reading →

Beth Ditto Fake Sugar Η πληθωρική σαρώστρα των παθών επέστρεψε και πλέον είναι ελεύθερη να πατήσει στα πόδια της. Θεωρώ μάλιστα ότι η σόλο καριέρα της Beth Ditto έπρεπε να αρχίσει χρόνια πριν, καθώς πάντα είχα την αίσθηση ότι οι Gossip την κρατούσαν … Continue reading →

Saint Etienne Home Counties Ένας φόρος τιμής στο Λονδίνο μέσω φιλόξενης και αστικής pop; Ναι, θέλουμε! Φυσικά οι Saint Etienne δεν θα μας προσέφεραν ποτέ μια συλλογή από τραγούδια τα οποία θυμίζουν εκείνη την αντιπαθητική euro trash προσποιητή ευφορία, που είναι βουτηγμένη … Continue reading →

Big Boi Boomiverse Χρειάζεται αρκετή τόλμη και δουλειά ώστε το «σκοτεινό μισό» των OutKast να βρει τα πατήματα μιας σόλο καριέρας, ξεφεύγοντας από τη μεγάλη σκιά που ακόμη ρίχνει το (προσωπικό) Speakerboxxx (2003) και το Stankonia (2001), τα οποία κυκλοφόρησαν … Continue reading →

  Perfume Genius No Shape «Είμαι εδώ. Πόσο παράξενο…» Με αυτά τα τρυφερά λόγια προς τον “Alan” κλείνει τον νέο του δίσκο ο Perfume Genius. Λίγο νωρίτερα του έχει πει: «Έχεις προσέξει ότι κοιμόμαστε τις νύχτες; Όλα είναι καλά». Τα … Continue reading →

Gorillaz Humanz Μετά το hangover της ποδοσφαιροποιημένης britpop αντιπαλότητας μεταξύ Oasis και Blur, ο Damon Albarn είχε ανάγκη να αποδράσει με όχημα μια αόρατη μπάντα, στην οποία έδωσε ψηφιακή εικόνα και πνοή ο Jamie Hewlett. Οι Gorillaz έγιναν έτσι ένα … Continue reading →

Blondie Pollinator Αν έχετε ζήσει αμήχανες στιμές σε σχολικά reunion, διαπιστώνοντας ότι ο έρωτας της νιότης σας –για την οποία χάνατε ύπνο και δάκρυα στα χρόνια της αθωότητας– εξελίχθηκε πολύ άσχημα, τότε ίσως φαντάζεστε πώς ακούγεται το Pollinator, όπως και … Continue reading →

Slowdive Slowdive Ελάχιστη σημασία έχει το στατιστικό στοιχείο της επιστροφής των Slowdive μετά από 22 χρόνια, μιας και το νέο τους άλμπουμ λειτουργεί πέρα από χρονικές συντεταγμένες. Η καινούρια μάλιστα κυκλοφορία τιτλοφορείται απλώς με το όνομά τους και μοιάζει με … Continue reading →

Future Islands  The Far Field Κάποτε, ο Φρανσουά Τρυφώ είπε στον Άλφρεντ Χίτσκοκ ότι κάθε φορά που ξεκινούσε να δει την ταινία του Η Κυρία Εξαφανίζεται (1938), ήταν αποφασισμένος να παρατηρήσει τις τεχνικές αφήγησης, το μοντάζ και να αναλύσει τη … Continue reading →

Η βροχή είναι ο εφιάλτης του συναυλιακού καλοκαιριού. Στην περίπτωση όμως της πολυαναμενόμενης εμφάνισης των Depeche Mode στην Αθήνα, αποτέλεσε production value και αισθητικό πλεονέκτημα, ώστε να ακουστούν στίχοι όπως το «Let Me See You Stripped Down To The Bone» … Continue reading →

The Magnetic Fields 50 Song Memoir Ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ να υπάρξει άλλο άλμπουμ των Magnetic Fields που να σταθεί επάξια δίπλα στο 69 Songs (1999), δίσκο που κατέχει περίοπτη θέση στην καρδιά μου, τόσο σε επίπεδο φιλοδοξίας, με το … Continue reading →

Body Count Bloodlust «Body Count Motherfuckeeeeer!». Με αυτήν την αξέχαστη ιαχή πολέμου ξεκινούσε το Body Count του 1992, εκείνο το πύρινο ντεμπούτο του side project του Ice T, σε μια ταραγμένη εποχή, κατά την οποία το Λος Άντζελες έβραζε από … Continue reading →

Aimee Mann Mental Illness Τη συμπαθώ την Aimee Mann, γαμώτο. Ο τρόπος που η ζεστή φωνή της τυλίγεται γύρω από τρυφερές, μελίρρυτες μελωδίες, τρύπωσε στην καρδιά μου, κυρίως με τα τραγούδια που χάρισε στο soundtrack του Magnolia (1999). Η ίδια … Continue reading →

The Flaming Lips Oczy Mlody Μία από τις πιο ευεργετικές δυνατότητες της μουσικής, είναι ότι μπορεί να σε παρασύρει σαν φαντασιακή χρονοκάψουλα, στέλνοντάς σε σούμπιτο σε μακρινούς ονειρόκοσμους, εκεί όπου η μονοτονία δεν έχει καμία θέση και οι μέρες σου … Continue reading →

Jesus Αnd Mary Chain Damage Αnd Joy Οι Jesus And Mary Chain θα είναι πάντα πιο cool απ’ το αγαπημένο σου συγκρότημα. Μπορεί τα αδέρφια από τη Γλασκώβη να μην έγιναν ποτέ Velvet Underground, Stooges ή έστω Sonic Youth, όμως … Continue reading →

Κτίρια Τη Νύχτα Συγκεκριμένα Διαμερίσματα Υπάρχει λόγος που οι πιο αυθεντικές μουσικές ιδέες είναι πιο ζωντανές από ποτέ ακριβώς τη στιγμή που τις συλλαμβάνει ο δημιουργός τους. Το σουλούπωμα και η επεξεργασία που θα ακολουθήσουν, θα αφαιρέσουν κάτι από την … Continue reading →

Jens Lekman On Life Will See You Now Στον 4ο «κανονικό» του δίσκο, ο Σουηδός τραγουδοποιός (σχεδόν) παραμερίζει τις ευαισθησίες του, επιλέγοντας να ανακαλύψει ξανά τις χαρές του λόγου και την αξία της σπαρταριστής αφήγησης. Μας τραγουδάει λοιπόν ιστορίες που … Continue reading →

Baby Guru IV Αναζωπυρώνουν την πίστη μου στη μουσική του σήμερα οι Baby Guru. Καταρχάς να εξηγηθώ, το 4ο άλμπουμ τους δεν φιλοδοξεί να «τα πει όλα», αλλά επαναφέρει ένα (ξεχασμένο σχεδόν) καλλιτεχνικό στοίχημα στο τραπέζι: τη συμπόρευση και τη … Continue reading →

Depeche Mode Spirit Κανείς δεν ξέρει πού κρυβόταν το επαναστατικό πνεύμα των Depeche Mode, πάντως ξεθαρρεύει στον 14ο δίσκο τους. Οι θρύλοι της synth pop με το ένα χέρι κρατάνε πλακάτ με συνθήματα και με το άλλο χαλάνε τις φράτζες … Continue reading →

Julie Byrne Not Even Happiness Η εικόνα μιας κοπέλας με μακρύ φόρεμα και λιτά μαλλιά, που χαϊδεύει τρυφερά την ακουστική της κιθάρα, είναι διαχρονικά γοητευτική, ανεξαρτήτως γενεών και τάσεων. Ωστόσο το ζητούμενο είναι να διαθέτει και ουσία ή έστω κάποιο … Continue reading →

Thievery Corporation The Temple Of I&I Φανταστείτε ένα café bar με ευρύχωρους καναπέδες και χαμηλό φωτισμό, διακοσμημένο με έντονη βλάστηση από εξωτικά φυτά και κάδρα στους τοίχους με «ινσταγκραμικές» φωτογραφίες από την Τζαμάικα ή το Μπαλί. Έναν χώρο όπου αποψάτοι … Continue reading →

Elbow Little Fictions To καθόλα έντιμο συγκρότημα των Elbow συντηρεί τον σχετικά άχαρο ρόλο των τελευταίων εκφραστών του «old-school» εναλλακτικού ροκ της Βρετανίας, με αποτέλεσμα να φαντάζει (άδικα) μπανάλ στο κοινό που ενθουσιάζεται με πυροτεχνήματα. Ο 7ος δίσκος τους Little … Continue reading →

The Weeknd Starboy Σε μια εποχή κατά την οποία η έπαρση μοιάζει να έχει στοιχειώσει την pop επικαιρότητα, ο καλιτέχνης που έντυσε μουσικά τις μέρες και τις νύχτες των ηδονιστών χίπστερ με τη διάσημη τριλογία των mixtapes του, που έκανε … Continue reading →

Rolling Stones Black & Blue Στις αρχές του 1962, δυο κολλητοί παθιασμένοι με τα αμερικάνικα blues, παρακολουθούν εκστασιασμένοι μια εμφάνιση του σχήματος του κιθαρίστα Alexis Korner σε ένα λονδρέζικο club. Οι δυο νεαροί ήταν ο Mick Jagger και ο Keith … Continue reading →

Sting 57th & 9th Έπειτα από μια 13χρονη απουσία από την pop/rock επικαιρότητα, ο Sting επανέρχεται στα γνώριμα mainstream μονοπάτια στα οποία θησαύρισε. Για πολύ καιρό, ο Βρετανός σταρ βουτούσε με τα μούτρα να ηχογραφήσει οτιδήποτε του κινούσε παρωδικά το … Continue reading →

Justice Woman Για περίπου 5 χρόνια, οι δύο Γάλλοι μουσικοί που κρύβονται πίσω από την επωνυμία Justice, παρέμειναν διακριτικά στο παρασκήνιο. Ο Gaspard Augé και ο Xavier de Rosnay έχουν να τραβήξουν από το μανίκι την επικαιρότητα από το 2007, … Continue reading →

Lampchop Flotus Η χαμηλοβλεπούσα μπάντα από το Nashville, οι αγαπημένοι Lambchop, συνεχίζουν να παράγουν μεταμοντέρνα κιθαριστική pop με jazz καρυκεύματα και soul ευαισθησία. Εξακολουθούν επίσης να αντιλαμβάνονται τους μοντερνισμούς ως εναλλακτικό δρόμο για να επιστρέψουν και να αναδείξουν τη μουσική … Continue reading →

Lady Gaga Joanne Σε μια εποχή που η pop έχει κάνει στροφή στην ιδέα της (τάχα μου) αυτοβιογραφικής performance (με τη Beyoncé και την Taylor Swift), η διαστημικά sexy και στιλιστικώς ακραία μουσική της Lady Gaga ίσως να έμοιαζε κρύα … Continue reading →

Alicia Keys Here Όσο και να θεωρώ αυταπόδεικτο ότι η Alicia Keys είναι η μοναδική τραγουδοποιός που διεκδικεί τον τίτλο «soul diva» μετά το 2000, τόσο θεωρώ ότι δεν έφτασε ποτέ ξανά στα ύψη των πρώτων 2 δίσκων της, Songs … Continue reading →

Chickn Chickn Χρειαζόμασταν, αλήθεια, να αποδώσουμε τιμή και δόξα στη Διονυσιακή ψυχεδέλεια του 1960 και στον ηδονισμό της σχολής του Σαν Φρανσίσκο, στα τέλη του 2016; Οι Chickn, στον πρώτο τους αυτόν δίσκο, μας παίρνουν από το χέρι για να … Continue reading →

Jean-Michel Jarre Electronica 2: The Heart Of Noise Έναν χρόνο μετά το 1ο μέρος της νέας «αναγέννησης» του Jean-Michel Jarre, έρχεται το sequel με τον υπέρτιτλο Η Καρδιά του Θορύβου. Και, σαν κάθε άλμπουμ επιστροφής που σέβεται τον εαυτό του, … Continue reading →

Bob Dylan Fallen Angles (Μάλλον) επιθυμώντας να μας αποχαιρετήσει γενόμενος ο disc jokey της καρδιάς μας, ρίχνει φως στο «πατάρι» του αμερικάνικου songbook, έχοντας ως πλοηγό το σαρωτικό αποτύπωμα του Frank Sinatra… Σε μία από τις θεματικές, ραδιοφωνικές του εκπομπές, … Continue reading →

Bat For Lashes The Bride Η ροπή της Natasha Khan στη σκοτεινή αφήγηση και στην παραμυθόπληκτη μυθοπλασία στα προηγούμενα άλμπουμ που υπέγραφε ως Bat For Lashes, ήταν το συγκριτικό της πλεονέκτημα απέναντι σε πολλές ανταγωνιστικές θηλυκές τραγουδοποιούς, οι οποίες επίσης … Continue reading →