Category Archives: Music

Η βροχή είναι ο εφιάλτης του συναυλιακού καλοκαιριού. Στην περίπτωση όμως της πολυαναμενόμενης εμφάνισης των Depeche Mode στην Αθήνα, αποτέλεσε production value και αισθητικό πλεονέκτημα, ώστε να ακουστούν στίχοι όπως το «Let Me See You Stripped Down To The Bone» … Continue reading →

The Magnetic Fields 50 Song Memoir Ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ να υπάρξει άλλο άλμπουμ των Magnetic Fields που να σταθεί επάξια δίπλα στο 69 Songs (1999), δίσκο που κατέχει περίοπτη θέση στην καρδιά μου, τόσο σε επίπεδο φιλοδοξίας, με το … Continue reading →

Body Count Bloodlust «Body Count Motherfuckeeeeer!». Με αυτήν την αξέχαστη ιαχή πολέμου ξεκινούσε το Body Count του 1992, εκείνο το πύρινο ντεμπούτο του side project του Ice T, σε μια ταραγμένη εποχή, κατά την οποία το Λος Άντζελες έβραζε από … Continue reading →

Aimee Mann Mental Illness Τη συμπαθώ την Aimee Mann, γαμώτο. Ο τρόπος που η ζεστή φωνή της τυλίγεται γύρω από τρυφερές, μελίρρυτες μελωδίες, τρύπωσε στην καρδιά μου, κυρίως με τα τραγούδια που χάρισε στο soundtrack του Magnolia (1999). Η ίδια … Continue reading →

The Flaming Lips Oczy Mlody Μία από τις πιο ευεργετικές δυνατότητες της μουσικής, είναι ότι μπορεί να σε παρασύρει σαν φαντασιακή χρονοκάψουλα, στέλνοντάς σε σούμπιτο σε μακρινούς ονειρόκοσμους, εκεί όπου η μονοτονία δεν έχει καμία θέση και οι μέρες σου … Continue reading →

Jesus Αnd Mary Chain Damage Αnd Joy Οι Jesus And Mary Chain θα είναι πάντα πιο cool απ’ το αγαπημένο σου συγκρότημα. Μπορεί τα αδέρφια από τη Γλασκώβη να μην έγιναν ποτέ Velvet Underground, Stooges ή έστω Sonic Youth, όμως … Continue reading →

Κτίρια Τη Νύχτα Συγκεκριμένα Διαμερίσματα Υπάρχει λόγος που οι πιο αυθεντικές μουσικές ιδέες είναι πιο ζωντανές από ποτέ ακριβώς τη στιγμή που τις συλλαμβάνει ο δημιουργός τους. Το σουλούπωμα και η επεξεργασία που θα ακολουθήσουν, θα αφαιρέσουν κάτι από την … Continue reading →

Jens Lekman On Life Will See You Now Στον 4ο «κανονικό» του δίσκο, ο Σουηδός τραγουδοποιός (σχεδόν) παραμερίζει τις ευαισθησίες του, επιλέγοντας να ανακαλύψει ξανά τις χαρές του λόγου και την αξία της σπαρταριστής αφήγησης. Μας τραγουδάει λοιπόν ιστορίες που … Continue reading →

Baby Guru IV Αναζωπυρώνουν την πίστη μου στη μουσική του σήμερα οι Baby Guru. Καταρχάς να εξηγηθώ, το 4ο άλμπουμ τους δεν φιλοδοξεί να «τα πει όλα», αλλά επαναφέρει ένα (ξεχασμένο σχεδόν) καλλιτεχνικό στοίχημα στο τραπέζι: τη συμπόρευση και τη … Continue reading →

Depeche Mode Spirit Κανείς δεν ξέρει πού κρυβόταν το επαναστατικό πνεύμα των Depeche Mode, πάντως ξεθαρρεύει στον 14ο δίσκο τους. Οι θρύλοι της synth pop με το ένα χέρι κρατάνε πλακάτ με συνθήματα και με το άλλο χαλάνε τις φράτζες … Continue reading →

Julie Byrne Not Even Happiness Η εικόνα μιας κοπέλας με μακρύ φόρεμα και λιτά μαλλιά, που χαϊδεύει τρυφερά την ακουστική της κιθάρα, είναι διαχρονικά γοητευτική, ανεξαρτήτως γενεών και τάσεων. Ωστόσο το ζητούμενο είναι να διαθέτει και ουσία ή έστω κάποιο … Continue reading →

Thievery Corporation The Temple Of I&I Φανταστείτε ένα café bar με ευρύχωρους καναπέδες και χαμηλό φωτισμό, διακοσμημένο με έντονη βλάστηση από εξωτικά φυτά και κάδρα στους τοίχους με «ινσταγκραμικές» φωτογραφίες από την Τζαμάικα ή το Μπαλί. Έναν χώρο όπου αποψάτοι … Continue reading →

Elbow Little Fictions To καθόλα έντιμο συγκρότημα των Elbow συντηρεί τον σχετικά άχαρο ρόλο των τελευταίων εκφραστών του «old-school» εναλλακτικού ροκ της Βρετανίας, με αποτέλεσμα να φαντάζει (άδικα) μπανάλ στο κοινό που ενθουσιάζεται με πυροτεχνήματα. Ο 7ος δίσκος τους Little … Continue reading →

The Weeknd Starboy Σε μια εποχή κατά την οποία η έπαρση μοιάζει να έχει στοιχειώσει την pop επικαιρότητα, ο καλιτέχνης που έντυσε μουσικά τις μέρες και τις νύχτες των ηδονιστών χίπστερ με τη διάσημη τριλογία των mixtapes του, που έκανε … Continue reading →

Rolling Stones Black & Blue Στις αρχές του 1962, δυο κολλητοί παθιασμένοι με τα αμερικάνικα blues, παρακολουθούν εκστασιασμένοι μια εμφάνιση του σχήματος του κιθαρίστα Alexis Korner σε ένα λονδρέζικο club. Οι δυο νεαροί ήταν ο Mick Jagger και ο Keith … Continue reading →

Sting 57th & 9th Έπειτα από μια 13χρονη απουσία από την pop/rock επικαιρότητα, ο Sting επανέρχεται στα γνώριμα mainstream μονοπάτια στα οποία θησαύρισε. Για πολύ καιρό, ο Βρετανός σταρ βουτούσε με τα μούτρα να ηχογραφήσει οτιδήποτε του κινούσε παρωδικά το … Continue reading →

Justice Woman Για περίπου 5 χρόνια, οι δύο Γάλλοι μουσικοί που κρύβονται πίσω από την επωνυμία Justice, παρέμειναν διακριτικά στο παρασκήνιο. Ο Gaspard Augé και ο Xavier de Rosnay έχουν να τραβήξουν από το μανίκι την επικαιρότητα από το 2007, … Continue reading →

Lampchop Flotus Η χαμηλοβλεπούσα μπάντα από το Nashville, οι αγαπημένοι Lambchop, συνεχίζουν να παράγουν μεταμοντέρνα κιθαριστική pop με jazz καρυκεύματα και soul ευαισθησία. Εξακολουθούν επίσης να αντιλαμβάνονται τους μοντερνισμούς ως εναλλακτικό δρόμο για να επιστρέψουν και να αναδείξουν τη μουσική … Continue reading →

Lady Gaga Joanne Σε μια εποχή που η pop έχει κάνει στροφή στην ιδέα της (τάχα μου) αυτοβιογραφικής performance (με τη Beyoncé και την Taylor Swift), η διαστημικά sexy και στιλιστικώς ακραία μουσική της Lady Gaga ίσως να έμοιαζε κρύα … Continue reading →

Alicia Keys Here Όσο και να θεωρώ αυταπόδεικτο ότι η Alicia Keys είναι η μοναδική τραγουδοποιός που διεκδικεί τον τίτλο «soul diva» μετά το 2000, τόσο θεωρώ ότι δεν έφτασε ποτέ ξανά στα ύψη των πρώτων 2 δίσκων της, Songs … Continue reading →

Chickn Chickn Χρειαζόμασταν, αλήθεια, να αποδώσουμε τιμή και δόξα στη Διονυσιακή ψυχεδέλεια του 1960 και στον ηδονισμό της σχολής του Σαν Φρανσίσκο, στα τέλη του 2016; Οι Chickn, στον πρώτο τους αυτόν δίσκο, μας παίρνουν από το χέρι για να … Continue reading →

Jean-Michel Jarre Electronica 2: The Heart Of Noise Έναν χρόνο μετά το 1ο μέρος της νέας «αναγέννησης» του Jean-Michel Jarre, έρχεται το sequel με τον υπέρτιτλο Η Καρδιά του Θορύβου. Και, σαν κάθε άλμπουμ επιστροφής που σέβεται τον εαυτό του, … Continue reading →

Bob Dylan Fallen Angles (Μάλλον) επιθυμώντας να μας αποχαιρετήσει γενόμενος ο disc jokey της καρδιάς μας, ρίχνει φως στο «πατάρι» του αμερικάνικου songbook, έχοντας ως πλοηγό το σαρωτικό αποτύπωμα του Frank Sinatra… Σε μία από τις θεματικές, ραδιοφωνικές του εκπομπές, … Continue reading →

Bat For Lashes The Bride Η ροπή της Natasha Khan στη σκοτεινή αφήγηση και στην παραμυθόπληκτη μυθοπλασία στα προηγούμενα άλμπουμ που υπέγραφε ως Bat For Lashes, ήταν το συγκριτικό της πλεονέκτημα απέναντι σε πολλές ανταγωνιστικές θηλυκές τραγουδοποιούς, οι οποίες επίσης … Continue reading →

Garbage Strange Little Birds Για να φιλοδοξεί ένα συγκρότημα να μας απασχολεί ακόμα, 20 και βάλε χρόνια από το ντεμπούτο του, θα πρέπει κάποια τουλάχιστον στοιχεία να μένουν αναλλοίωτα. Κι αν κάτι έχει διατηρηθεί από το περίφημο ντεμπούτο των Garbage … Continue reading →

Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree Από τα πρώτα του δισκογραφικά βήματα, ο Nick Cave έτεινε να εκθέτει απεγνωσμένα τις θνητές του αγωνίες. Προσομοίαζε την εμπειρία του θανάτου στη μουσική του ή έστω την προσέγγιζε εγκεφαλικά και … Continue reading →

Nada Surf – You Know Who You Are Κάπου στο 8ο κομμάτι του You Know Who You Are, ο ήρωας του τραγουδιού παίρνει μια λάθος στροφή και χάνει τον δρόμο του. Αυτό είναι και το συναισθηματικό ναδίρ του δίσκου: τίποτα … Continue reading →

Maxwell – blackSUMMERS’night Για να ξεκινήσουμε να μιλάμε για τον Maxwell, θα πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως έχουμε να κάνουμε με τον αθόρυβο ανανεωτή του κουρασμένου soul τοπίου, το οποίο μοιάζει πνιγμένο στη γλίτσα των application και της … Continue reading →

Paul Simon – Stranger To Stranger Είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς γίνεται ν’ ακούγεται τόσο ακμαίος συνθετικά και ερμηνευτικά ο Paul Simon στο 13ο προσωπικό του άλμπουμ, συνεχίζοντας το σερί των υπέροχων δίσκων που ξεκίνησε το 1972. Πρόκειται για έναν … Continue reading →

Gwen Stefani – This Is What The Truth Feels Like Περί «αληθείας» γίνεται λόγος στον τίτλο του δίσκου της συμπαθέστατης Gwen Stefani. Ας μιλήσουμε για «αλήθειες» λοιπόν. Πάνε 12 χρόνια από το Love.Angel.Music.Baby., που πήγε να λανσάρει την αποχωρήσασα των … Continue reading →

Pet Shop Boys – Super Οι δύο πατέρες της ηλεκτρονικής ποπ, επιμένουν να είναι συνεπείς στις μονολεκτικά τιτλοφορούμενες κυκλοφορίες τους, να παίζουν εκκωφαντικά εκμεταλλευόμενοι τις τεχνολογικές δυνατότητες και να αδιαφορούν σαν σνομπ εστεμμένοι για τα σχόλια που θα αποσπάσει ο … Continue reading →

James Blake – The Colour In Anything Η δισκογραφία του James Blake αποτελεί ένα μικρό songbook του τι σημαίνει να είσαι μελαγχολικός νέος και αταξινόμητη ψυχή στον 21ο αιώνα. Μοιάζει με μια συλλογή από non-singles, προορισμένη να μετεωρίζεται πάνω από … Continue reading →

Brian Eno – The Ship Η καλλιτεχνική έκφραση του Brian Eno παραμένει ξάστερη και αδιαπραγμάτευτα συνειδητοποιημένη ως προς τις πηγές έμπνευσης και τις πολιτισμικές αναφορές. Στο καινούριο του αυτό άλμπουμ, ο ρηξικέλευθος μουσικός για κάποιον λόγο κοιτάζει με δέος το … Continue reading →

PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project Για να ξέρουμε τι λέμε, η PJ Harvey έχει ανοιχτό εισιτήριο με τη σπουδαιότητα. Το ζητούμενο είναι πότε αποφασίζει να το εξαργυρώνει. Είναι ο τελευταίος ζωντανός, θηλυκός, καλλιτεχνικός μύθος, έχοντας κατακτήσει το … Continue reading →

Peter Bjorn And John – Breakin’ Point Η «soul κρεβατοκάμαρας» δεν σημαίνει μόνο στυλιζαρισμένα γρυλίσματα και macho υποσχέσεις από φωταγωγημένους soulmen με περίσσια αυτοπεποίθηση. Μπορεί να είναι διαφυλετική εμπειρία, αρκεί να την εκφράζει κάποιος καλλιτέχνης που γεφυρώνει τον soul ναρκισσισμό … Continue reading →

Iggy Pop – Post Pop Depression Μια άχαρη τροπή της μοίρας, άφησε τον πνευματικό πατέρα κάθε μυημένου στο punk να επιβιώσει του Lou Reed και του David Bowie και να είναι πλέον ο μόνος επιζήσας εκείνης της τριανδρίας, που στη … Continue reading →

Sivert Høyem Lioness Όσο οφείλουμε να μην έχουμε αυταπάτες για το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Sivert Høyem (ο άνθρωπος δεν κάνει γκελ σε κανένα ευρωπαϊκό, πόσο μάλλον αμερικάνικο, κοινό), άλλο τόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στον καινούριο δίσκο του υπογράφει μια … Continue reading →

Ray LaMontagne – Ouroboros Με κάνει να νιώθω περήφανος ο Ray LaMontagne. Περήφανος γιατί η μουσική του είναι φτιαγμένη με δικά μου υλικά και με διαθέσεις και συστατικά που σιγόβραζαν μέσα μου για χρόνια. Περήφανος γιατί μου υπενθυμίζει με τον … Continue reading →

Κ Βήτα Ομόνοια Όλοι έχουμε τους ποιητές μας. Το ζητούμενο είναι να βρεις αυτόν που νιώθεις ότι σου απευθύνεται. «Άσε με να δω τον κόσμο από τα μάτια σου», είναι τα εναρκτήρια λόγια στο τραγούδι “Αυλή“. Η ικετευτική τρυφερότητα του … Continue reading →

Η γυναίκα-σύμβολο της υγιώς σκεπτόμενης soul νιώθει καλά και το εκφράζει απλά και μετωπικά με τους στίχους «I’ve got friends and I’ve got family, I’ve got help from all the people who love me» στο εναρκτήριο κομμάτι “Take Us Back” … Continue reading →