10 fiction κινηματογραφικοί χαρακτήρες… επιλεγμένοι με διαφορετικά κριτήρια.

Δέκα μορφές που αν είχαν σάρκα και οστά,  ο υπαρκτός κόσμος θα ήταν ένα πολύ πιο ενδιαφέρον μέρος για να ζεις, κατά τη δική μου κοσμοθεωρία πάντα.

Η παρουσία τους θα λειτουργούσε καταπραϋντικά… με μια κάπως ασυνήθιστη λογική.

Ελπίζω όλοι να καταλάβουν το σκεπτικό, και να μην αναρωτιούνται που είναι ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ο Λώρενς της Αραβίας, ο Δοκτορ Ζιβάγκο ή ο Δον Κορλεόνε.

Δεν πρόκειται για τους καλύτερους, η λίστα δεν αφορά movie icons και δεν παίζει ρόλο η κινηματογραφική ιστορία. Δεν χωράνε action heroes εδώ, ούτε role models, ούτε παραδείγματα προς μίμηση. Η κινηματογραφική ιστορία δεν παίζει ρόλο, ούτε οι οσκαρικές ερμηνείες και τα πάσης φύσεως βραβεία. Δεν παίζει ρόλο η σπουδαιότητα του ηθοποιού που τους υποδύθηκε, ούτε και το πόσο σημαντική ήταν η ταινία. Η λίστα απαρτίζεται από σχεδόν «αληθινούς χαρακτήρες»  που λειτουργούν και πέρα από το πλαίσιο της ταινίας που ανήκουν.

Χαρακτήρες που εύκολα θα μπορούσαν να ζουν και να αναπνέουν σους δρόμους.

Το κριτήριο είναι ένα και απλό : ρόλοι που θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι στο σήμερα και με τους οποίους θα ήθελα να κάνω μια βόλτα στον κόσμο, να πούμε λίγο τα δικά μας… Με τον τρόπο μας, με ένα δικό μας κώδικα. Αν υπήρχαν αυτοί οι γνήσιοι αντί-ήρωες θα μου δημιουργούσαν μια ασφάλεια πως όλα πάνε κάπως…πιο καλά.  Αλήθεια.

Ο κινηματογραφικός ρόλος που….

…θα ήταν το alter ego μου

Ταινία : Half Nelson (2006)

Χαρακτήρας : Dan Dunne

 

Γιατί ; Γιατί ανάθεμα και αν έχω κάνει μεγαλύτερο relate με άλλο κινηματογραφικό χαρακτήρα όσο με αυτόν του καθηγητή που έχει φάει κατακούτελα αυτό το μεγαλειώδες ιδεολογικό τέλμα. Πλήρης αποκοπή από κάθε γνώριμο περιβάλλον και κάθε συμπεριφορά που θυμίζει κάτι οικείο. Και αυτός αγέρωχα να ατενίζει τον πάτο.

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Ίσως σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την καταπίεση των μαζών από την εξουσία, ίσως πάνω στη διαλεκτική, ίσως σχετικά με τίποτα. Πολλές κενές στιγμές, χάζεμα στο ταβάνι, και ανταλλαγή ιδεών που θα πατάνε σε ένα βαρύ κι ασήκωτο υπαρξιακό αδιέξοδο.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: I Just Don’t know what to do with myself των Bacharach-David

…θα ήθελα να κάνω κραιπάλες μαζί του

Ταινία : Roger Dodger (2002)

Χαρακτήρας : Roger Swanson

Γιατί ; Τα δηλητηριώδη του βέλη, οι εύστοχες παρατηρήσεις στην ανθρώπινη ψυχολογία και η απολαυστικά φιλοσοφική αερολογία του, κάνουν τον λόγιο διαφημιστή έναν ιδανικό σύντροφο για νυχτοπερπατήματα στα ακριβά cocktail bar της μεγαλούπολης. Συνήθως μετά τα μεσάνυχτα που έχει κοπάζει η μάζα από την happy hour

 

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Καμία συζήτηση δεν θα συνέβαινε μεταξύ μας, αλλά θα αναπτύσσαμε ένα πινγκ-πονγκ ατάκας με τις γυναικείες παρέες οι οποίες θα είναι κουρασμένες από τα «αρπακτικά» της κακιάς ώρας που ταλαιπωρούν τη συζήτηση γύρω από αυτοκίνητα, δουλειές και διακοπές.. Η τέχνη του να σαγηνεύεις με παιχνιδιάρικο κυνισμό και να δημιουργείς επικίνδυνα ωραίες υποσχέσεις. One night stand με στυλ.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: Don’t Stop The Dance του Bryan Ferry

…θα ήταν partner σε κάθε είδους καταχρήσεις

Ταινία : Bad Lieutenant (1992)

Χαρακτήρας : Ο βρώμικος μπάτσος που ενσάρκωσε ο Χάρβεϊ Καιτέλ

Γιατί ; Παρεξηγήσιμη επιλογή. Ένας διεφθαρμένος μέχρι το κόκαλο εκπρόσωπος του νόμου, με ρουθούνια σαν ηλεκτρική σκούπα για τα ναρκωτικά, που πίνει ένα βαρέλι bourbon στη καθισιά του, έχει ακραίες σεξουαλικές διαστροφές, ένα στόμα οχετό που δεν ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας και όλο το catholic guilt που δεν κουβαλάει το Βατικανό ολόκληρο..

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Γύρω από pushers, dopers, φρικιά, πόρνες, dealers, τζόγο και…. ακόμα πιο πολλά ναρκωτικά και τζόγο. Συνήθως σε κάποιο βρομερό υπόγειο bar της συμφοράς. Μετά το δεύτερο μπουκάλι bourbon θα λύνονταν η γλώσσα.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: Fuck The Police των N.W.A

…θα τρόμπαρα ασύστολα τα απογεύματά μου

Ταινία : The Big Lebowski (1998)

Χαρακτήρας : Dude

Γιατί ; Ο βασιλιάς του Ζεν (χωρίς να το ξέρει), ο απόλυτος εκπρόσωπος του cool… έμβλημα για τους ρέμπελους και σύμβολο αναρχίας και αυθεντικότητας. Κατηγορία από μόνος του

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Κυρίως γύρω από το μπόουλινγκ. Μερικές ασήμαντες ιστορίες που πιθανόν συνέβησαν την ίδια μέρα, ίσως και για την πολιτική κατάσταση. Με το ίδια έμφαση και τον ίδιο ακριβώς τόνο. Φυσικά με ένα White Russian ανά χείρας.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: Down on the Corner των Credence Clearwater Revival.

…θα γίνονταν ο καλύτερος φίλος μου

Ταινία : High Fidelity (2000)

Χαρακτήρας : Rob Gordon

Γιατί ; Οι top 5 λόγοι: Είναι βινυλιοφάγος, ταινιοφάγος, βιβλιοφάγος, όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση αναρωτιέται τι θα έκανε ο Springsteen στη θέση του, και έχει αναπάντητα ερωτήματα για όλες τις πρώην του. My soulmate!

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Για όσα μας τις έσπαγαν στις πρώην, για όσα μας λείπουν, για τα κουσούρια τους, για τα τραγούδια που ακούγαμε, για τα album που αγαπούσαμε, για τις μουσικές και τις ταινίες που μας θυμίζουν την καθεμιά και θα φτιάχναμε και μια cd συλλογή για την κάθε περίπτωση.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: Teenage Kicks των Undertones

…θα μιλούσα για ποίηση και λογοτεχνία μαζί του

Ταινία : Henry Fool (1998)

Χαρακτήρας : Henry Fool

Γιατί ; ‘Ενας παρακμιακός faust, ένας κατεστραμμένος wannabe απόγονος του Bucowski, ένας φαντασμένος ποιητής μεγάλων αληθειών και ένας σαλτιμπάγκος της σκέψης. Δεν γίνεται καλύτερο.

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Γύρω από το μεγαλόπνοο έργο ζωής του, (που προφανώς θα είναι για πέταμα) και γύρω από τον ενθουσιασμό του για τις αλήθειες που ετοιμάζεται να εξαπολύσει στα μούτρα της «ανέτοιμης» γι’ αυτό ανθρωπότητας. Οι αναλύσεις θα γίνονται σε ένα strip joint της συμφοράς ή πάνω από ένα πάκο πορνοπεριοδικά.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: Cool Thing των Sonic Youth

 

…θα πλακωνόμουν στο ξύλο

Ταινία : Withnail & I (1987)

Χαρακτήρας : Withnail

Γιατί ; Γιατί αυτός ο φαντασμένος Oscar Wild της πλάκας, χρόνια τώρα με ταλαιπωρεί με τις δηλητηριώδεις ατάκες του. Μ’εξοργίζει με το ψώνιο του ο άτιμος. Μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Θέλω να το βουλώσει. Αλλά δεν παύω να τον σκέφτομαι και να είναι σημείο αναφοράς. Στα μούτρα σου ρε!

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Γύρω από το υποτιμημένο από τους ανθρώπους και ανεκμετάλλευτο ταλέντο του… Με το βρετανικό σαρκασμό του να μου σπάει τα νεύρα αλλά να μη χορταίνω να τον τσαντίζω με τον αντίλογό μου. Θα τον πατούσα εκεί που πονάει, αλλά φαντάζομαι ότι πάντα θα έβρισκε να τον τρόπο να με αποστομώσει.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: London Calling των Clash

…θα μιλούσαμε για κάθε σκέψη μας για τον κόσμο

Ταινία : Naked (1993)

Χαρακτήρας : Johnny

Γιατί ; Αυτή η βασανισμένη ψυχή μοιάζει να μπορεί να ερμηνεύει την σαπίλα και τον παραλογισμό της καθημερινότητας με ένα στυλ που σε τρομάζει και σε σαγηνεύει. Το αιχμηρό και «αλητήριο» attitude είναι βάλσαμο ελπίδας απέναντι στο βούρκο μεγαλοαστικής γουρουνιάς που μας περιστοιχίζει.

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Δεν θα υπήρχε κέντρο βάρους στη συζήτηση και καμία συνοχή. Μεταφυσικές ανησυχίες, και ένα απρόβλεπτο stream of consciousness παρατηρήσεων πάνω σε όσα συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: God’s Away On Business του Tom Waits

…θα ήταν η κοπέλα μου, πάση θυσία.

Ταινία : Reality Bites (1994)

Χαρακτήρας : Lelaina Pierce

Γιατί ; Έχει τη γλύκα, την αύρα και την τρυφερότητα που σε κάνουν να θες να τη κατακτήσεις. Είναι αδύνατο να μην αναπτύξεις ένα crush γι’ αυτήν. Έλα όμως που θα σου φέρεται φιλικά και θα μπερδεύει τα πράγματα (τι κακό κι αυτό). Τουλάχιστο στην αρχή. Σε καταστρέφει γαμώτο… αργά και βασανιστικά αφήνει το στίγμα της σε όλα…

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Γύρω από…τα πάντα. Ένας νυχτερινός περίπατος στην παραλία και και ένα dvd (εεε…βιντεοκασέτα) τη νύχτα με home made ποπ –κορν αρκούν. Αλήθεια, τι άλλο υπάρχει; Ίσως και να της την έλεγα για τον χαραμοφάη, εναλλακτικό slacker πρώην γκόμενό της με το σανδάλι και το άλουστο μαλλί και τον γιάπη συνάδελφο που τη φλερτάρει. Ούστ!

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το: All I Want is You των U2

…θα ήταν ο παιδικός φίλος που θα συναντιόμασταν τακτικά

Ταινία : The Big Chill (1983)

Χαρακτήρας : Nick Carlton

Γιατί ; Θα ήταν βαρόμετρο για την πορεία της ζωής μου. Θα μου θύμιζε αυτό που ήμουν κάποτε, όσα δεν έγινα ποτέ και όσα έρχονται.  Όχι πάντα με ευχάριστο τρόπο. Συνήθως θα έφευγα «άδειος» από κάθε συνάντησή μας. Πολύ που θα νοιάζονταν αυτός…έχει σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί.

Η συζήτηση θα κυμαίνονταν : Γύρω από τους φοιτητές που έτρεχαν στις διαδηλώσεις για να καταλήξουν εξέχοντα κομματόσκυλα και στελέχη πολυεθνικών. Με μπλαζέ κυνισμό, χωρίς εξάρσεις και ιδιαίτερο άγχος. Για τις καλύτερες μέρες που θα βρίσκονται πάντα στο παρελθόν… (καλύτερα… εκεί να μείνουν!) Καμία προσδοκία, καμία φιλοδοξία και κανένας φθόνος. Συναίσθημα που μπορεί να αποδειχθεί και λυτρωτικό. Και όμως….

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το : Mercy Mercy Me του Marvin Gaye

 

To be continued…